το ξεκίνησα, το ξεκίνησα full time, γιατί έτσι με πήγε κιόλας. Αν ήθελα να κάνω κάτι ως χόμπι, θα πήγαινα σινεμά, ή θα έβγαινα για ψώνια ας πούμε.
Μου έστελναν κατά καιρούς διάφοροι φωτογράφοι, γνωστοί μου και μη, προτάσεις να ασχοληθώ με το modelling όταν ήμουν πιο μικρή, αλλά ήθελα να τελειώσω το σχολείο πρώτα – ήμουν και μαθήτρια του 19 άλλωστε.
Η μητέρα μου ήταν αυτή που με παρότρυνε, αφού πέρασα στην ΑΣΟΕΕ, και μάλιστα τότε το έκανε γιατί ήθελε να με κάνει να ξεκολλήσω από μια σχέση που είχα. Και έπιασε τελικά, και μου έκανε καλό. Το αγόρι αυτό τώρα δεν ξέρω τι κάνει, ελπίζω να είναι καλά, δεν έχω κρατήσει επαφή…
Πολλές φορές λόγω μιας σχέσης μπορεί να στερηθείς πολλά όνειρα. Ξέρω προσωπικά πολλά κορίτσια στο modelling, που ήθελαν να κάνουν αρκετά πράγματα στη δουλειά τους, τα οποία δεν έκαναν λόγω ενός αγοριού. Επειδή ζήλευε και τις κράταγε πίσω.
Εγώ είμαι ένας πολύ δυναμικός χαρακτήρας και θέλω αυτός που θα έχω δίπλα μου να με στηρίζει και να με θαυμάζει όπως θα τον στηρίζω και θα τον θαυμάζω κι εγώ. Αν το μπορεί και το αντέχει, έχει καλώς. Αν δεν μπορεί, ή δεν θέλει, δεν πειράζει, καλή καρδιά.
Θεωρώ ότι μου έκανε καλό το ότι δεν ξεκίνησα από μικρή ηλικία το modelling. Όταν είσαι πιο ώριμη μπορείς να διαχειριστείς καλύτερα κάποιες καταστάσεις που προκύπτουν μέσα από τη δουλειά αυτή. Άλλο να ξεκινάς στα 18, κι άλλο στα 14.
Εξάλλου, δεν έχει και πολύ νόημα να ξεκινήσεις από τόσο μικρή στην Ελλάδα, γιατί η χώρα δεν έχει αγορά τόσο μεγάλη που να μπορεί να καλύπτει εργασιακά αυτές τις ηλικίες.
Βλέπω πολλά κορίτσια που ξεκινάνε πολύ μικρά, είναι πολύ ανώριμα, μπορεί να κάνουν λάθη, παρασέρνονται πολύ πιο εύκολα. Για παράδειγμα στο Μιλάνο που ήμουν για πολύ καιρό, έβλεπα promoters να φέρνουν μοντέλα στα clubs να πίνουν δωρεάν και να είναι συνεχώς λιώμα.
Όλοι στο οικογενειακό μου περιβάλλον ασχολούνται με τα οικονομικά, οπότε κάτι τέτοιο έβλεπα κι εγώ τον εαυτό μου να κάνει όταν μεγαλώσει. Οπότε πάντα μου άρεσε σαν ιδέα να γίνω κάποιο είδος manager, ε και τώρα μπορείς να πεις ότι είμαι manager του εαυτού μου.
Έτσι κι αλλιώς η Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, που είναι το τμήμα στο οποίο έχω περάσει, είναι πολύ χρήσιμη στο modelling, γιατί αντί να πουλάω κάποιο προϊόν, ουσιαστικά πουλάω τον εαυτό μου. Είναι σαν να έχω δική μου επιχείρηση, με έναν τρόπο. Όλα marketing είναι, εδικά στις μέρες μας.
Στην Αμερική τώρα είναι μόνο instagram, τίποτε άλλο, οπότε είναι πράγματι σαν να είσαι η δική σου επιχείρηση. Κι αυτό που βλέπεις απ’ τα social, ουσιαστικά, είναι το αν και πόσο πουλάς. Για την ώρα, αρκετά καλά τα πάω νομίζω.
Eίμαι ένα μοντέλο που κάνει και πιο σέξι πράγματα, σαν αυτό που κάναμε για το Man of Status για παράδειγμα, και ανεβάζω σχετικές φωτογραφίες στο προφίλ μου. Παρ' όλα αυτά όμως, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δεχτεί κάτι προσβλητικό, ή κάτι που να με ενοχλήσει. Σίγουρα υπάρχουν οι κάφροι, αλλά ok.
Αυτό που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά, είναι ότι κορίτσια μικρότερης κυρίως ηλικίας παρακολουθούν τα βήματά μου, τις δουλειές που κάνω στο εξωτερικό, τον τρόπο που διαχειρίζομαι το προφίλ μου, και μου στέλνουν μηνύματα πολύ ενθαρρυντικά, «μπράβο, σε θαυμάζουμε, θέλουμε να γίνουμε σαν κι εσένα» και τέτοια.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα, γιατί είναι και ο ρόλος ενός μοντέλο να προάγει ένα υγιές lifestyle, όχι μόνο σε επίπεδο καθημερινότητας, και στον τρόπο που προσεγγίζεις τη δουλειά σου, τον κόσμο γύρω σου, όλα αυτά.
Δεν έχω συναντήσει κάτι άσχημο στη δουλειά μου. Ακούγονται πάρα πολλά πράγματα, σίγουρα, και ιδίως αυτήν την περίοδο που επικρατεί όλο αυτό το κύμα αποκαλύψεων για τη σεξουαλική παρενόχληση, όμως σ’ εμένα δεν έχει τύχει κάτι. Ακόμη τουλάχιστον. Ίσως έχει να κάνει με το ότι είμαι πάντα πάρα πολύ τυπική, βέβαια.
Είναι πάντως μια δουλειά στην οποία πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική, και επαγγελματίας: πρέπει να περιβάλεσαι από τη σωστή ομάδα. Από το πρακτορείο και τους ατζέντηδες, μέχρι τους φωτογράφους και τους make up και hair artists με τους οποίους συνεργάζεσαι.
Για τον Terry Richardson για παράδειγμα, ήταν μια γνωστή κατάσταση: δεν πας εκεί χωρίς να περιμένεις ότι κάτι μπορεί να συμβεί. Κι ύστερα ο Terry Richardson κι ο κάθε Terry Richardson το κάνει εκεί που τον παίρνει. Δεν θα πάει να την πέσει ή να μιλήσει χυδαία σε ένα νούμερο ένα brand model για παράδειγμα. Βρίσκουν και τα κάνουν.
Το modelling είναι μια δουλειά υπομονής, εννοείται αυτό. Ειδικά αν είσαι ωραία και δεν σε έχει απορρίψει κανείς στα προσωπικά σου, θεωρείς ότι αυτό θα γίνει και στο modelling. Όμως σε αυτή τη δουλειά δεν σημαίνει ότι η πιο ωραία είναι αυτή που παίρνει το casting κάθε φορά.
Κι εγώ πριν ξεκινήσω, έτσι σκεφτόμουν, όμως το τι ψάχνει ο πελάτης τη δεδομένη είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό κι εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες. Σίγουρα στην αρχή παθαίνεις μια φρίκη, μετά όπως το πιάνεις το νόημα. Ή, τουλάχιστον, εξαρτάται κι από το πώς θα το δουλέψεις αυτό μέσα σου.
Εμένα μου έχει κάνει και καλό αυτό, γιατί έχω μάθει ότι δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους, ούτε κάνεις για τα πάντα. Κι αντίστροφα, βέβαια, το ότι είσαι μοντέλο, δεν σημαίνει ότι είσαι η κουκλάρα που θα μπει σε ένα μαγαζί και θα γυρίσουν όλοι να το κοιτάζουν. Υπάρχουν μοντέλα που μπορεί να περάσουν δίπλα σου και να μην τα προσέξεις καν.
Πάντα ήξερα ότι έχω ένα ωραίο σώμα - μού το έλεγαν δηλαδή - γιατί γυμναζόμουν από μικρή, έκανα μπαλέτο πάρα πολλά χρόνια κι ύστερα χόρευα latin σε διαγωνιστικό επίπεδο. Κάποια πράγματα όμως, που τώρα ξέρω ότι αρέσουν στους άντρες, παλιά τα κορόιδευαν πάνω μου: τα σαρκώδη μου χείλη για παράδειγμα.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, στο δημοτικό ας πούμε, ειδικά το καλοκαίρι επειδή μαύριζα πάρα πολύ έντονα και πάρα πολύ εύκολα, επειδή είχα αυτά τα έντονα χείλη, με φωνάζαν «η Σοφία το Αραπάκι», και πήγαινα σπίτι μου και έκλαιγα! Όμως, να, γυρνάει το τροχός…
Ανάμεσα στις γυναίκες πάντα υπάρχει ζήλια. Εγώ ήμουν ανέκαθεν ένας άνθρωπος ακομπλεξάριστος, που μου άρεσε οι φίλες μου να είναι κι αυτές όμορφες, να περιτριγυρίζομαι από ωραίο κόσμο. Ωραίο μέσα και έξω.
Γενικά όταν βγαίνω έξω είμαι πάρα πολύ κλειστή, πάρα πολύ τυπική –στα όρια του κάποιοι να με θεωρούν σνομπ-, κι έτσι ενώ ξέρω ότι με θέλουν, δεν θα έρθουν να μου την πέσουν. Ειδικά τώρα που ξέρουν ότι έχω κάνει και κάνα δυο πράγματα στο modelling. Μπορεί να τους φοβίζω, μπορεί να τους κομπλάρω, δεν ξέρω.
Θεωρώ όμως ότι έχει γίνει έτσι η γενιά μας, που και το φλερτ δεν θα γίνεται πια εύκολα. Θα σε δει ο άλλος, θα του αρέσεις, και δεν θα κάνει τίποτα επί τόπου, γιατί θα περιμένει να πάει σπίτι και να σου στείλει μήνυμα στο instagram ή στο facebook. Ε προφανώς δεν μου αρέσει αυτό, αν θέλεις κάτι, πες το άνθρωπέ μου! Ξενερώνω με κάτι τέτοια.
Μου αρέσει πολύ το φλερτ, και μου αρέσει να με προσεγγίσει κάποιος όταν με δει κάπου, αν το κάνει κομψά και διακριτικά. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι αυτά τα πράγματα γίνονται συνήθως από κοινές παρέες και λοιπά. Να έρθει ο άλλος ο καρά-άσχετος να σου την πέσει, είναι και λίγο spooky στους καιρούς που ζούμε. Το πιο αμήχανο πέσιμο είναι αυτό που έρχεται ο άλλος και σου λέει «Γειά!» και μετά τέλος. Τίποτα. Ότι τι περιμένεις να γίνει τώρα με ένα «γεια»; Απ’ την άλλη βέβαια, τον συγχαίρω η αλήθεια είναι, γιατί τουλάχιστον έρχεται, κάνει την πράξη. Απ’ το να περιμένει να στείλει μήνυμα αργότερα…
Αν πας σε ένα reality σίγουρα θα γίνεις πολύ γρήγορα πολύ γνωστότερος, δεν θεωρώ όμως ότι στο modelling μπορεί να σε βοηθήσει αυτό για να πετύχεις κάποιες δουλειές. Θα με ξέρει δηλαδή η κυρία Σούλα από απέναντι, που βλέπει τηλεόραση και reality, δεν ασχολείται όμως καθόλου με το χώρο της μόδας.
Πολλές φορές όμως, απ’ την άλλη, για τα fashion brands κάποιος που εκτίθεται πάρα πολύ στο γυαλί θεωρείται καμένος. Είναι σαν να είσαι μοντέλο στα πρωινά για πάρα πολλά χρόνια. Μετά ταυτίζεσαι μ’ αυτό, θεωρείσαι πρωινατζού.
Το σινεμά θα με ενδιέφερε πάρα πολύ. Συνεχώς μου λένε ότι έχω movie face, οπότε τη μαμά μου που με λέει Μάρθα Βούτση, επειδή είμαι drama queen, θα ήθελα να την δικαιώσω.
Με ρωτάνε οι φίλοι μου ποιο είναι το Κολωνάκι της Νέας Υόρκης για παράδειγμα, ποια είναι η Γλυφάδα και λοιπά. Δεν υπάρχει καθόλου αυτό, τα πράγματα είναι πάρα πολύ διαφορετικά. Κατ’ αρχήν οι ρυθμοί είναι τρομερά γρήγοροι, πράγμα που, για κάποιον που θέλει να δουλέψει, είναι καλό. Για ένα μοντέλο που θέλει να κάνει διεθνή καριέρα, δεν νοείται διαφορετική επιλογή: η βάση σου πρέπει να είναι στην Νέα Υόρκη.
Είχα μείνει και στο Miami για κάποιο διάστημα, που επίσης έχει πάρα πολλά πρακτορεία, κι όπου τα πράγματα είναι πολύ πιο chill, είναι σχεδόν διακοπές. Ιδίως σε σύγκριση με τη Νέα Υόρκη, όπου η ζωή εκεί είναι μόνο δουλειά. Αλλά αν πετύχεις εκεί, μπορείς να πετύχεις παντού, όπως λέει κι ο Frankie.
Αυτά που μου λείπουν από τη Νέα Υόρκη όταν γυρίζω εδώ, είναι τα απλά καθημερινά: τα vegan πράγματα που θέλω να φάω, ας πούμε, που δεν μπορώ να τα βρω πουθενά εδώ, ή πρέπει να τα ψάξω πολύ. Σε ό,τι αφορά τον τρόπο ζωής δηλαδή, είμαστε σε πολύ διαφορετικό μοτίβο.
Έχεις άλλη καθημερινότητα: από το πώς θα ντυθείς, το πώς θα κινηθείς στους δρόμους, το τι φωτογραφίες τραβάς, και τι είδος γυμναστηρίου θα βρεις, ή που θα πας να φας μετά.Αλλά εντάξει, δεν γεννήθηκα ούτε στη Νέα Υόρκη, ούτε στο Μιλάνο. Κι αυτό που επιζητώ όταν γυρνάω εδώ, είναι στην πραγματικότητα να αφήσω τη βαβούρα πίσω. Να δω ανθρώπους που με αγαπάνε και να ηρεμήσω. Ε, αυτό, που είναι το πιο βασικό, το έχω. Τα υπόλοιπα τα βρίσκεις.
Απολαύστε τις φωτογραφίες που ακολουθούν:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου