Ο φιλελές ξερνάει όταν θυμώνει

του Μηνά Κωνσταντίνου



Η αναφορά της Νατάσας Μποφίλιου στη «δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης» στη συνέντευξή της στην Εφημερίδα των Συντακτών, ήταν αρκετή για να βγάλει από τα ρούχα τους δύο τέρατα της ελληνικής διανόησης. Κωνσταντίνος Μπογδάνος και Πέτρος Τατσόπουλος, μη αντέχοντας έναν άνθρωπο που μίλησε δημόσια, με σθένος και ειλικρίνεια για την κατάσταση που βιώνει μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων, έδωσαν το σύνθημα.

Φυσικά και το γνωστό δίδυμο από εκείνα τα απογεύματα του ΣΚΑΪ δεν ήταν αρκετό για να αναμετρηθεί με το βάρος της Μποφίλιου και των ιδεών της, γι’ αυτό δίπλα τους έσπευσαν δύο άλλοι μεγάλοι διανοητές της εποχής μας. Ο Πάσχος Μανδραβέλης έφτασε στο σημείο να συνδέσει την τραγουδίστρια με την 17 Νοέμβρη (!), ενώ ο «κωμικός» Μάνος Βουλαρίνος δεν δίστασε να ζητήσει υλικό για να γεμίσει τον βόθρο του: Δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Δε μας χέζεις ρε Μποφίλιου».

Μπογδάνος, Τατσόπουλος, Μανδραβέλης, Βουλαρίνος. Εάν ήταν επιθεώρηση θα έσπαγε ταμεία. Σεξισμός, ύβρεις, ανισόρροπες εξισώσεις και βρώμικοι παραλληλισμοί. Τέσσερις άνθρωποι, πέντε λιβελογραφήματα, καμιά δεκαριά ποστ στο facebook, δύο τουλάχιστον εμφανίσεις στην τηλεόραση, για να απαντήσουν σε μια «χαζοβιόλα» που αποκαλεί αυτό το μόρφωμα «δικτατορία». Όχι κι άσχημα, Νατάσα.

Όπως κάθε δικτατορία που σέβεται τον εαυτό της, έτσι κι αυτή έχει και τους -κατά Κοροβέση- «ανθρωποφύλακές» της. Αυτό το ρόλο διατηρούν για τον εαυτό τους όλα τα λυσσασμένα σκυλιά που αντιδρούν με μανία όταν ένας καλλιτέχνης αποφασίζει να τα βάλει με τα ιερά και τα όσιά τους, φωνάζοντας «στρατευμένος». Και ενώ ποτέ και για καμία Μποφίλιου, ο τίτλος αυτός δεν ήταν τίποτε άλλο παρά τιμής, αυτό το παραμύθι θα πρέπει να τελειώσει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο στρατευμένο από έναν καλλιτέχνη που «δεν μιλάει». Η σιωπή, την ώρα που η κοινωνία ουρλιάζει, είναι η πιο πολιτική πράξη που μπορεί να υποστηρίξει το σύστημα εξουσίας, εντός και εκτός συνόρων. Γι’  αυτό και την επιβραβεύουν. Θα ήθελαν καλλιτέχνες που είτε σιωπούν είτε εξυμνούν το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι.

Εάν αφιερώσει κάποιος χρόνο για να διαβάσει τα πονήματα αυτών των μεγάλων ανδρών της εποχής μας, είναι σίγουρο πως θα βρει αρκετά σημεία για να στήσει αντιπαράθεση. Από τις Ε.Ε.ρωτικές εξομολογήσεις του Βουλαρίνου και τους δεξιοφιλελέ όρκους πίστης του Μπογδάνου, μέχρι την αποκάλυψη της αριστεροθολοκουλτούρας του Μανδραβέλη και τα επαναστατικά καλέσματα του Τατσόπουλου, ομολογώ πως θα ήταν απολαυστικό. Μακάρι να είχα τον ελεύθερο χρόνο τους.

Όμως από τις αντιδράσεις τους, αξίζει κανείς να κρατήσει ένα σημείο. Την απόλυτη ευκρίνεια με την οποία μπορεί κανείς να διακρίνει τη μόνη διαφορά μεταξύ του ακροδεξιού και του «φιλελεύθερου» λόγου. Η διαφορά, λοιπόν, του ακροδεξιού με τον ακροκεντρώο λόγο είναι πως αυτά που ο πρώτος έλεγε μουρμουρίζοντας τα τελευταία χρόνια απευθυνόμενος σε περιορισμένο κοινό, ο δεύτερος τα παίρνει, τα φρεσκάρει, τα ανακατεύει με σοβαροφάνεια και τα πετάει ξανά μέσα από “έγκριτα” έντυπα και κανάλια, με την ελπίδα να έχει καλύτερη ψαριά από τον πρώτο.

Είναι ένας λόγος που  χωρίς φόβο και πάθος πια, τα βάζει με την «ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς». Ή, όπως εξηγεί ο συντάκτης της Καθημερινής, το ότι «κάποιοι κραυγάζουν τις ενοχές τους, επειδή μια εποχή οι ανοησίες τους είχαν γίνει κυρίαρχο δόγμα της χώρας». Αυτή η περιβόητη ηγεμονία, που πριν ο Καρατζαφέρης γίνει κυβερνητικός εταίρος και ο Άδωνις υπουργός, δεν υπήρχε παρά μόνο σε κάτι περιθωριακές εκδόσεις, σήμερα βρίσκει το ιδεολογικό της υπόβαθρο στον απόπατο της «φιλελεύθερης διανόησης».

Αυτή είναι και η απάντηση στο ερώτημα του «κωμικού», που δεν βλέπει καμία διαφορά στις «βλακείες» της Μποφίλιου και του Σφακιανάκη, και αναρωτιέται «γιατί όταν τα λέει ο Νότης» ο κόσμος αντιδρά. Μα για τον ίδιο λόγο που ο ίδιος και οι υπόλοιποι που σκίζουν τα ρούχα τους για τις δηλώσεις της τραγουδίστριας, δεν βρήκαν ούτε δυο αράδες να γράψουν για τον τραγουδιστή. Διότι οι απόψεις του Σφακιανάκη παρακολουθούν με απόλυτη συνέπεια τον δικό τους συλλογισμό, ενώ η Μποφίλιου φροντίζει να μην αφήσει την αμφισβήτηση στον αέρα, αλλά να ορίσει με περίσσιο θάρρος και προς τα πού θα πρέπει να κοιτάξουμε.